Köksüz Ağaç

		Var dünyada garip işler,

		Yağmur yağar, akar seller.

		Çakan şimşekle gök gürler,

		Köksüz ağaçları alıp sürükler.

		Doğar güneş, diner yağmur,

		Selden geride kalır çamur,

		Bir mürşid müritleriyle,

		Sellerin yıktığı köprüye varır.

		Onlara diyerek seslenir

		Kim var kendine güvenir?

		Atlasın şu seller içine,

		Bakalım kendine ne denir?

		itaatla mürid sulara daldı,

		Arkada mürşid onlarla kaldı.

		Gezdiler tozdular akşama kadar,

		Fakat müridleri bir merak sardı.

		Akşamleyin onlar dönüyorlardı,

		Karanlıkta iyi görmüyorlardı.

		Müridin atladığı yere gelince,

		Dedi aramızda bir noksan vardı.

		İsmiyle çağırdı onu oradan,

		Asker gibi mürid koştu karadan,

		Elbisesi bile ıslak değildi,

		Çünkü böyle istedi ulu Yaradan…

		Köksüz ağaçları sürütür seller,

		Sadık olmayanları götürür eller,

		Bağlıları yükselip arşa çıkınca,

		Köksüzün yerinde eser hep yeller…

		Abdullah Demircioğlu