Şerefu’l-mekân bi’l-mekîn

Arza bir toprak parçası olarak bakar ve onu öyle görürseniz, toprakların, kıtaların, şehirlerin kara parçası olan her yerin birbirinden farkı olmadığını düşünürsünüz.

Ama öyle değildir.

Rasûlullâh (s.a.s) bu hususta toprağı şöyle dört kısma ayırmış olduğunu bilmede fayda vardır. (Bu hadis, ilmi anlama manasında olan hadistir.)

“Şerefu’l-mekân bi’l-mekîn” denilmiştir. Bunun anlamı şudur:

Mekânın şerefi, orada oturan ile orantılıdır. Biraz açacak olursak, eğer bir makamda oturan, orayı her bakımdan dolduruyor, onun hakkını veriyor ise, bu o kişinin fazilet, şeref ve üstünlüğünden dolayıdır. Yoksa boş bir mekân ve makam kuru kuruya bir anlam ifade etmemektedir.

Buradan bir ilgi kurarak diyoruz ki, Mekke ile Medine’nin faziletli oluşu evvela oraya bu özelliği Cenâb-ı Allah’ın vermesindendir. Sonra da orada gönderdiği Peygamber’in hatıralarının olması ve kabirlerinin o mekânlarda olmasındandır.

Şüphesiz ki, âlemlere rahmet olarak gönderilen Rasûlullâh (s.a.s), Allah’ın (c.c) hoşnut ve razı olduğu kullarındandır. Hatta onu sevmenin ve ona itaat edip uymanın iman ile bağlantısı vardır. Aksine olan hareket ve davranışlar, imansızlığın alâmetlerindendir.

1. Enes b. Mâlik’ten (r.a); Nebî (s.a.s) buyurdu ki:

“Hiç biriniz, kendiniz için arzu ettiğinizi kardeşiniz için de arzu etmedikçe iman etmiş olmaz.”

2. Ebû Hüreyre’den; Rasûlullâh (s.a.s) buyurdu ki:

“Nefsim kudret elinde olan Allah’a yemin ederim ki, hiçbiriniz ben ona ebeveyninden ve evladından daha sevgili olmadıkça iman etmiş olmaz.”

İmanın kemal derecesine ulaşması ancak ona kayıtsız-şartsız teslim olmaktan geçer. Bundan dolayı Amr b. As’ın sevgisini ifade ederken, ona olan sevgi ve taziminden dolayı,

“Gözlerimi doyura doyura kendisine bakamadım” deyişi ile Hz. Ömer’in,

“Ve min nefsî / Nefsimden de daha daha fazla seviyorum” deyişi ve böyle olunca da Rasûlullâh’ın,

“el-Ân yâ Ömer! / İşte şimdi oldu ya Ömer” deyişleri, sahabenin ona sevgi ve muhabbetlerini göstermektedir.

Ümmeti olduğunu söyleyen bizlerinde aynı davranışları sergilememiz lazımdır.

3. Enes’in (r.a) diğer bir rivayeti daha vardır ki; Rasûlullâh (s.a.s):

“Kimde üç şey bulunursa, imanın tadını tatmış olur. Allah ve Rasûlünü her şeyden çok sevmek…”

4. Rasûlullah (s.a.s):

“İmanın alameti Ensâr’a muhabbet etmek, nifakın alameti de onlara buğzetmektir”demiştir.

5. Fert olarak da Hz. Ali’ye:

“Ya Ali! Sana mü’minden başkası muhabbet etmez, münafıktan başkası da buğz etmez”demiştir.

6. Sahabîlerin çoğu hakkında da ayrı ayrı tavsiyeleri vardır.

“Herkim onları severse bana muhabbetinden dolayı sever. Herkim de onlara buğz ederse bana buğzundan dolayı buğz eder.”

Tarih boyunca, Medine imanın kalesi olmuştur. Muhacir ile Ensâr orada bir araya gelmiş ve İslâm oradan dünyaya yayılmıştır. Cihadın bayrakları o zaman İslâm beldesinin başşehri konumunda olan bu mübarek mekânda dikilmiş, dört bir yana Müslüman askerler, İslâm dininin yükselmesi için düğüne gider gibi sevinç içinde gitmişler, ya şehid veya gazi olmuşlardır.

Medine öyle kudsi bir mekândır ki, ilahi emir gereği Rasûlullah oraya göç etti.

Yaklaşık 13 sene orada yaşadı ve orada vefat etti. Kabri oradadır, oradan dirilecek…

İlkönce onun için ba‘s olunmak üzere Medine toprağı yarılacak…

Mekke ve Medine toprağına bu şeref ve mübarekliği veren Allah’tır. Birinci olarak en hayırlı toprak Mekke-i Mükerreme, ondan sonra Medine-i Münevvere sonra da Kuds-u Şerîf gelmektedir. Burada yapılan ibadetler sevap itibariyle daha yüksektir. Mekke’nin mübarek oluşu hem âyet ve hem de hadisle sabittir.

“Şüphesiz âlemlere bereket ve hidayet kaynağı olarak insanlar için kurulan ilk mabed, Mekke’deki Kâbe’dir. Orada apaçık nişaneler ve ayrıca İbrahim’in makamı vardır. Oraya giren emniyette olur. Yol bakımından gidebilenlerin o evi haccetmesi Allah’ın insanlar üzerinde bir hakkıdır. Kim inkâr ederse bilmelidir ki, Allah bütün âlemlerden müstağnidir.”  Âl-i imran 96-97

Rasûlullah (s.a.s), kâfirler kendisini Mekke’den çıkarmaya mecbur ettikleri zaman Hz. Ebûbekir ile gizlice Medine’ye doğru gidecekti. İşte o zaman Mekke’ye dönerek şöyle demişti:

“Yeminle söylüyorum ki, gerçekte sen ey Mekke, yeryüzünün en hayırlı toprağısın. Ve yine sen Allah’a da en sevimli yersin. Senden çıkarılmak istenmeseydim, asla çıkmazdım.”

Hadisi, Tirmizî ve İbnu Mâce rivayet etmişlerdir, hadis sahihtir.

Bu mübarekliğinden dolayı oradan ayrılmak istemiyordu. Fakat kader öyle değildi. Oradan ayrılacağını da, ilk vahiy geldiğinde Varaka b. Nevfel’e gittiklerinde, onun şu sözüne hayret ve üzüntü içinde kalarak sormuştu:

“Eve muhriciyye annî/ Beni oradan çıkaracaklar mı?”

İlk vahyin tesirinde kalan Rasûlullah, Hz. Hatice’nin teşvikiyle kendisinin akrabası olan, ilahi dinler hakkında da bilgisi bulunan Varaka’ya gitmişler, ondan bilgi almışlardı. Kendisine Hira Dağı’nda gelenin, daha önceleri diğer peygamberlere gelen melek olduğundan bahisle, “Keşke genç olsaydım da, Mekke’den çıkardıklarında sana yardım etseydim” demişti. İşte buna karşılık, Rasûlullah “Beni oradan çıkaracaklar mı?” buyurdu.

Devamı gelecek sayıda…